ஒரு போராட்டம் நட்பை அடர்த்தியாக்கியது.

கனத்துக்கிடந்த அந்தநான்கு நாட்களை

நட்பு எனும் வளையம் இலகுவாக்கியது.

துளியிடமில்லாமல் தனித்து விடப்படாதவாறு

தோழமை எனைச் சூழ்ந்து கொண்டது.

தூரம், காலம், அடர்த்தி

எனும் அளவைகளைத் தாண்டி

கரங்கள் என்தோள்மீது கிடந்தது.

ஒரு போராட்டத்தின் வெற்றியை

இசங்களோடு இணைந்து

அந்த நட்பே பகிர்ந்து கொண்டது.

பக்கத்தில் அமர்ந்து உழைக்கும் தற்காலிக ஊழியர்களின் கண்ணில் தேங்கிக்கிடக்கும் ஏக்கத்தை திரட்டி ஒரு கோரிக்கையாக்கினோம். காலடியில் கிடக்கும் அசமத்துவத்தைத் துடைக்க ஒரு போராட்டத்தை அறிவித்தோம். அதைத்துவக்கிய நாட்களிலிருந்தே பழிவாங்கும் குறி படர்ந்தது. இறுதியில் இரண்டு பேர் இலக்கானோம். அண்டோவும் நானும். இதை எனது தோழன் மாது தனது வலைப்பக்கத்தில் எழுதிவிட்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறினான். சுமார் முப்பது தோழர்கள். " அந்த இரண்டுபேர் வேலைக்குப் போகாமல் நாங்களும் வேலைக்குப்போவதில்லை " என அறிவித்து தங்களைத் தாங்களே தற்காலிக பணிநீக்கம் செய்து கொண்டார்கள்.

போராட்டமும் நீதிமன்ற வழக்கும் ஒரு சேர நடத்தப்பட்டது ஒரு நாவலுக்கான பெரும் செய்தி. அதை அண்டோ மற்றும் மதவராஜ் வலைப்பக்கங்கள் சொல்லியிருக்கிறது. விருதுநகர், மதுரை, சென்னை, டெல்லி ஆகிய இடங்களிலிருந்தும் வங்கி சார்ந்த தொழிற்சங்கத் தலைவர்கள் இதைச்சரிசெய்ய முயற்சியெடுத்தார்கள். இரண்டு சங்க செயற்குழு உறுப்பினர்கள் ஓயது பாடுபட்டார்கள். விருதுநகர் காவல் துறையின் அணைத்து மட்டங்களிலும் எங்களின் நியாயம் அணுசரணையாக்கப்பட்டது. காக்கிசட்டைக்காரர்கள் மேல் இருக்கிற விமர்சனங்களைத் தாண்டிய நிகழ்வு இது. 24.7.2009 அன்று ஏழாயிரம்பண்ணைக் கிளையில் மீண்டும் கையெழுத்திட்டேன்.

குலதெய்வம் கோவிலுக்கு போக இருந்த குடும்பத்தை, தனியே அனுப்பிவிட்டு எங்களோடு சங்க அலுவலகத்தில் படுத்துக் கிடந்தார் சங்கரசீனிவாசன் எனும் பெயர்கொண்ட எங்கள் முதலாளி. சங்கரும், நாசரும் வேலை என்ன வேலை என்று சொல்லிக்கொண்டே என்னை ஆற்றுப்படுத்தினர்கள். தோழர்மூர்த்தி, தம்பிஅருண், அண்ணன் சங்கரலிங்கம் இப்படி எண்ணற்றதோழர்கள் சங்க அலுவலகத்திலேயே தங்கிவிட்டார்கள். ஒருவர் கிண்டலடித்துக்கொண்டு, ஒருவரை ஒருவர் வேலை ஏவிக்கொண்டும் அந்த அலுவலகம் ஒரு பேச்சலர் அறையாகி குலுங்கியது.

தோழர் சோலைமாணிக்கமும் போஸ்பாண்டியனும் அலைபேசியை காதிலிருந்து எடுக்காமல் நான்கு நாட்களைக் கழித்தார்கள். அந்த நான்கு நாட்களில் பிஎஸ்என்எல் அலைவரிசை சற்று, சற்றென்ன நிறைய்யவே தடுமாறியிருக்கவேண்டும். ஒரு நாள் காலை ஒதுக்கமான அறையில் தனியே உட்கார்ந்து கொண்டு தனக்குத்தானே இன்சுலின் ஊசி போட்டுக்கொண்டிருந்த தோழர் செல்வக்குமார் திலகராஜைப் பார்த்த எனக்கு அழுகையை அடக்க முடியவில்லை. இரவுத்தூக்கத்தில் பற்களை நற நறவெனக்கடித்துக்கொண்டு, பகலிலும் அதைச் செயல்களால் காட்டிக் கொண்டும் மாது அலைந்தான்.

இந்த சுய வருத்தல் சங்கத்துக்காகவா எனக்காகவா எனும் கேள்விக்களுக்கு அதிக விழுக்காடுகளை விழுங்கிக்கொண்ட பதில் நட்பாகத்தானிருக்கும். அதுபோலவே தூரமான இடங்களிலிருந்து தொலைபேசியில் அழைத்த தோழர்கள் தங்கள் துணைவியர்களையும் என்னோடு பேசப்பணித்தார்கள். அவர்களின் ஆறுதல் வார்த்தை என்கண்கள் பனிப்பதை மேலும் மேலும் அதிகமாக்கியது. இவை எல்லாமே அசைபோட அசைபோட செரிக்காத பெருமிதங்கள். ஒரு இருபத்தைந்தாண்டுகால தொழிற்சங்க வாழ்க்கையின் இந்தச்சேமிப்பை ஒரு நூறு ஆண்டுகள் கூட செலவழித்தும் கரைக்க இயலாது.

எனது அருமைத்தம்பி ப்ரியா கார்த்தியைப்போல இந்தத்துறையோடு சம்பந்தமில்லாத பல தோழர்கள் நேரடியாகப் பங்கு கொண்டார்கள். தோழன் மாது எழுதியதும் துடிதுடித்து பின்னூட்டமிட்ட வலையுலக நண்பர்கள். தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டவர்கள். நேரில் எங்களைப்பார்க்க வந்த எங்கள் மண்ணின் மைந்தன் " வெயிலான் " வரும்போது வழக்கு சாதகமான மகிழ்ச்சியை பலமடங்காக்கினார். கஷ்டகாலத்தில் மட்டுமே நண்பர்களின் முழு முகவரியும் தெரியும். அந்த முகவரிகள் மிக நீளமான பாடியலைக் கொடுத்திருக்கிறது.

மீண்டும் பணிக்குச்சேர்ந்து இரண்டு நாட்கள் ஆகிவிட்டது. ஆனால் இன்றுதான் கிராமத்திலிருக்கிற எனது தாயார் பொதுத் தொலைபேசியிலிருந்து அழைத்து மனைவியிடம் " நோட்டீசுல பேரு போட்ருக்காமே, என்ன ஆச்சு எம்பிள்ளைக்கு " எனப்பதறி அழுதார்களாம். சங்கம் சாதித்தது, கவலை வேண்டாமென பதில் சொன்னாளாம்.

நேரில் போய் பார்க்கவேண்டும்.அப்போது அந்தக்கண்ணீர் ஆயுதமாகலாம்.

கோவலன் சாதாரண வணிகன், கோப்பெருஞ்சோழன் சர்வவல்லமை படைத்த அரசன்