பொதுக்கல்விக் காலத்தின் சரித்திரம் திருப்பி எழுதப்படுகிறது.

( 2006 ஆம் ஆண்டு வெளியான கல்வி கடைச்சரக்கல்ல எனும் எனது தமிழாக்க நூலின் ஒருபகுதி - கல்வியாளர் வீரேந்திர சர்மாவின் ஆய்வறிக்கையை தழுவி எழுதப்பட்டது ) உயர்கல்வியை சேவை வர்த்தகமாக மாற்றுகிற பொது ஒப்பந்தங்களின் கீழ் கொண்டுவர ( WTO ) இப்போது மத்திய அரசு உத்தேசித்து வருகிறது. கல்விச்சேவைக்கான கொள்கை மற்றும் விவகாரங்களில் தலையிடும் உரிமையை காட் ஒப்பந்தம் மூலம் நாம் ஏற்கனவே பறிகொடுத்திருக்கிறோம். கல்வியைச் சந்தைக்குள் தள்ளிவிட்டு வெகு நாளாகிறது. உலகம் முழுவதிலுமுள்ள ஆசிரியர்களும் மாணவர்களும் கல்வியை காட் ஒப்பந்தத்துக்கு விற்கிற நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராகக் கிளர்ந்து போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். உயர்கல்வி விற்பனைக்கு வந்தால் இந்தியாவிலுள்ள கல்விக் கட்டமைப்பு சீரழிவதோடு கட்டுக் கட்டாகப் பணம் வைத்திருக்கிறவர்கள் மட்டுமே கல்லூரிகளுக்குள் நுழயமுடியும் எனும் நிலைமை உருவாகும். கல்வி மானியத்தைப் பாதியாகச் சுருக்குவதற்கும், உயர்கல்வியிலுள்ள அரசின் பொறுப்பைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தளர்த்துவதற்கும் ஆதரவாக அரசு அறிக்கைகளையும், கட்டுக்கதைகளையும் இட்டுக்கட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. உயர் கல்விக்கான மொத்தச்செலவில் 25 முதல் 30 சதவீதத்தை மாணவர்களிடமிருந்து வசூலிக்க வேண்டும் என்கிற திட்டமும் அரசின் கைவசம் இருக்கிறது. புதிய பாடத்திட்டங்களுக்கு ஒப்புதல் கேட்கிற நிறுவனங்களுக்கு சுயநிதிப்பிரிவில் மட்டுமே ஒப்புதல் வழங்கவேண்டும் என்கிற உற்திப்பாடும் அரசு மற்றும் பகமாகு வின் கொள்கைமுடிவுகளில் ஒன்றாகும். இப்படியாக அரசு உயர்கல்விமீதான தனது தார்மீகங்களை உதறிவிட்டு, தனியார் துறைக்குத் தீனிபோடுகிறது. தொண்ணூறுகளின் ஆரம்பத்தில், சந்தைக்கனுப்புகிற வேலை ஆரம்பமாகவில்லை என்கிற பலரின் வாதம் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத அறியாமையின் வெளிப்பாடாகும். ஏனெனில் புதிய ஆசிரியர் நியமனங்களை நிறுத்தி, ஒப்பந்த முறை நியமனத்தை ஊக்குவிப்பதன் மூலம் கல்வியை விற்பதற்கான காபந்து கொள்கைக்கு அப்போதே அடிப்படை அமைத்தாகிவிட்டது. தேசிய அறிவை மேம்படுத்தவும், அதற்கான அறிவியல் ஞானிகளின் சர்வதேசத் தொடர்புகளை, உறவுகளை வலுப்படுத்திக்கொள்ளவும், மேலதிக தேசிய வளர்ச்சிக்கான திறமைகளை மேம்படுத்துவதற்கும் நமக்கு இப்போதிருக்கும் பொதுக்கல்வி முறையைத்தவிர வேறு கதியே இல்லை. கல்வி வியாபாராமாகும்போது, நிறுவணம், ஆசிரியர், பாடத்திட்டம் எல்லாமே தனிநபர் சார்ந்த வியாபாரமாக மட்டுமே மாறும். அங்கே லாபம் மட்டுமே லட்சியப்படுத்தப்பட்டு தேசியம் அலட்சியப்படுத்தப்படும். எனவே தேசத்தின் வளத்திற்கான ஆதாரம் கல்வி, அதை தனியாருக்கு அடகுவைக்க அனுமதிக்க முடியாது. தேசநலனில் அக்கறையுள்ள ஒரு உண்மையான குடிமகன், இந்த தேசத்தின் கல்வி மற்றும் சுகாதரச் சேவையை பொதுப் பட்டியலிலிருந்து அகற்றத்துடிக்கிற அரசின் முயற்சியையும், எல்லா பிரச்சினைகளுக்கும் தனியார் துறைதான் தீர்வு என்கிற மூடக் கொள்கைக்கும் எதிராகச் சிந்திக்கவும், பயணப்படவுமான ஒரு அவசியம் இருக்கிறது. தவறுகிற பட்சத்தில் எல்லாவற்றுக்கும் வளர்ந்த நாடுகளிடம் கையேந்துகிற அவல நிலை உருவாகும். நமது அத்தியாவசியத் தேவைக்கும், தரமான மனித வளத்திற்கும் மற்றும் ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சிக்கும் பங்கம் வந்துசேரும். எதிர்காலம் எத்தியோப்பிய வடிவில் நமக்கு சூனியப்பட்டுப் போகும். எனவே நமது சந்ததிகளின் கல்வியைச் சந்தைக்குள் தேடுகிற அவலத்துக்கு எதிராகக் குரலெழுப்புகிற சமூகக் கடமை நமக்கு முன்னே காத்துக்கிடக்கிறது. வெள்ளத்தால் அழியாது, வெந்தனழால் வேகாது,கள்வர்களால் கொள்ளை போகாது.கடைத் தெருவில் விற்காது.என்று எழுதிவைத்த ஓலைச்சுவடி மக்கிப்போனாலும், அந்தக் கிழவியின் பேராசை மட்டும் நூற்றாண்டுகள் கடந்தும் காற்றில் கலந்து அலைந்து கொண்டேயிருக்கிறது.உலகமயம் என்ற ஒற்றைச்சொல், விலைமதிப்பற்ற சமூக ஞாயங்களைச் சந்தைக்கனுப்பி விலைபேசுகிறது. வழிபாட்டுக்குரியவர் வரிசையில் இருந்த ஆசிரியன் இன்று படிக்கல்லும் தராசுமாக பசையுள்ள பைதேடி அலைகிறான். அன்னசத்திரம் ஆயிரம் நாட்டுவதும் ஆங்கோர் ஏழைக்கு எழுத்தறிவிப்பதுமான அரசின் கடமை காட்டால் பறிபோகிறது. இந்தியாவில் அந்தணர்களுக்கும், அரசர்களுக்கும், மதியூக மந்திரிகளுக்கு மட்டும் என்று அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த குருகுலக் கல்வியை மீட்டெடுத்த பொதுக்கல்விக் காலத்தின் சரித்திரம் திருப்பி எழுதப்படுகிறது. நாம்வராது வந்த அந்த மாமணியைத்தோற்போமோ ?