காவல் பரண் நிழலில் ஒதுங்கிய திருடர்கள்.

அந்த ஊருக்கு ஏழெட்டுப்பாதைகள் இருப்பதுபோலவே அதனோடு எனக்கும் ஏழெட்டு வகையான உணர்வுகள் இருக்கிறது. அது எங்கள் ஊரிலிருந்து ஒரு கிலோமீட்டர்த் தொலைவிலிருக்கிறது.அங்கிருந்துதான் பேருந்திலேறி அயலூர்களுக்குப்போகவேண்டும். ஒவ்வொருமுறை நடந்துபோகும் போதும் இடையிலே வந்துபோகும் காடு கட்டாயம் ஒரு கதை வைத்திருக்கும்.கோடை காலமான இந்த தை முதல் ஆடிவரையிலான காலங்களில் அது செக்கச் செவே லென விரித்துக் கிடக்கும் பெரிய்ய பாய்போல இருக்கும்.ஆடியில் விதைக்க ஆரம்பித்ததும் நிலக் கடலை,பாசிப்பயறு,கம்புசோளம்,குதிரைவாலி இப்படியான பலவகை செடிகள் நிறைந்த பச்சைமரகதப் போர்வை யாகிவிடும்.வெறும் கரட்டான்களும்,சில்லான்களும் ஓடித்திரிந்த அந்த செவக்காட்டில் ஒரு நூறுவகை பூச்சி புழுக்கள் பறவைகள் வந்துசேரும்.வண்ணத்துப் பூச்சிகளையும்,ரயில்தட்டாம்பூசிகளையும் பிடிக்க கைவிரல் களைக்குவித்துக்கொண்டு அதன் பின்னாடி அலைந்த காலம் முதல்,அணில் ஆபீசுக்கு வேலைக்குப் போகும் அவளைத் தொடர்ந்து நடந்த காலங்கள் வரை இன்னும் பசேலென அப்பிக் கிடக்கிறது செவக்காட்டு நினைவுகள்.

பிஞ்சைகள் பூக்க ஆரம்பித்ததும் இரண்டு ஊருக்கும் இடையில் காவல் பரண் கட்டப்படும். அதிலேறிக்கொண்டு பார்த்தால் நான்கு ஊர்களின் காடுகளும் தெரியும்.பரம்பரை பரம்பரையாக எங்கள் குடும்பத்து பெரியாம்பளைகள் தான் காவல்காரராக இருப்பார்கள்.அப்போதெல்லாம் மதியக்கஞ்சி கொண்டுபோக நான் நீ என்று போட்டி வரும். என்னை மட்டும் வரவேண்டாம் என்று கண்டிப்பார் தாத்தா. காரணம் உண்டு. நான் தனியே போனதில்லை குறைந்தது மூன்றுபேராவது போவோம்.அப்புறம் எங்கள் வீட்டின் மற்ற பிள்ளைகளைப் போல நான் அவரது காவல் கம்புக்கும் மீசைக்கும் பயப்படுவதில்லை.சாயங்காலம் வீடுதிரும்பும்போது என்னால் அவருக்கொரு பிராது கட்டாயம் வந்துசேரும். சித்திரச்சுழி இந்த செம்பட்டப் பயல அணுப்பாத மரியசெல்வம் என்று என்  பாட்டியைச் சொல்லுவார்.’அவன் வராட்டி,பின்னே எவா கொண்டு வருவா’ என்பாள் ’இவா’ என்று பாட்டியைக்கை காட்டுவார், ’கெடக்கமாட்டயோ கெழட்டு லொள்ளி’ என்று அவர்கள் பேசுவது சண்டையென நினத்துக் கொண்டிருந் தகாலம் அது.

நாங்கள் ஊரைத் தாண்டியதுமே, தாத்தா பரணைவிட்டுக் கீழிறங்கி விடு வார்.அப்படியே நடந்து கனிநாடார்  பம்பு செட்டுக்குப் போய்க் கால்,கை அலம்பிக் கொண்டுவருவார். வரும்போதே விளைந்து முற்றிய கடலைச் செடிகள் அவரது கையில் தொங்கிக் கொண்டுவரும். அதைவாங்கிக் கொண்டு மடமடவென பரண்மேலேறுகிற தருணம் அலாதியானது. ஏணியற்ற பரணில் நான் ஏறும்போதெல்லா கொலைபதறிக்கொண்டு எந்தாத்தா ஏ மெல்லய்யா, இங்கரு..ஏ.ஏ..லே மேல்லடா,ஏய் ஏ செம்பாட்டச்..னிமெல்ல ஏறுடா,இந்தப் பொண்டாட்டியோளி,  சொன்னபிடி கேக்கமாட்டன்’என்பார். தெற்குப்பக்கம் அதிகமாகச்  சோளம் தான் போட்டிருப்பார்கள்.அதற்கு ரெண்டுகாரணம் உண்டு.அந்த பக்கத்து நாயக்கமார்களின் மாடுகளுக்கு  கோடை காலம் தீவனத்துக்கு ஆகும்.ரெண்டு அது ஊரை ஒட்டி இருப்பதால் வேறுவகையான விதைப்பாடுகள் வீடுவந்து சேராது. பாதியை களவாண்டு கொண்டு  போய் விடுவார்கள். இதையெல்லாம் தாண்டி இன்னொரு காரண மும் இருக்கிறது என்பதை ஒரு மதியவேளை  பரணேறிப் பார்த்த போது தெரிந்துகொண்டோம்.

பகல்வேளிகளில் காடுகள் முழுக்க பெண்களே அங்குமிங்கும் அலைந்து திரியும்  செடிகளைப் போலக்கலந்திருப் பார்கள்.ஆண்கள் தலை தட்டுப்படாது.அப்படித் தட்டுப்படுகிற தலைகள் பிஞ்சைக்கார முதலாளிகளாய் இருப்பார் கள். ரெங்காநாயக்கர் மட்டும் எல்லாக்காலங்களிலும் அந்த எள்ளுச்செடிகள் பூத்துக்கிடக்கிற  தனது பிஞ்சையைக் கட்டிக்கொண்டு கிடப் பார். எல்லாச்செடியும் அழிமாண்டமாகும் எள்ளுச்செடி ஒருகாலதுக்கும்   களவு போகாது. அதத்திங்கவும் முடியாது,ஆக்கிப்பொங்கவும் முடியாது. அது போலவே மாடுகண்ணும் உள்ள வராது. ஆனாலும் நாய்க்கரு பிஞ்சையே கதி யென்று கிடப்பார். அதனாலேயே ஆகாத காரியத்துக்கு ஆட்கள்போனால் எள்ளுச்செடிய நாய்க்கர் காத்துக்கெடந்த மாதிரின்னு சொலவட சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டது சனம். தாத்தாவும் ரெங்கா நாய்க்கரும் படு ஸ்நேகம் அதனால் அவர்பக்கம் திரும்பிக்குரல் கொடுக்க மாட்டார்.

பரணேறியதும் நான் எள்ளுகாட்டுப்பக்கம் அவன் எவண்டா எள்ளுச்செடியில சுத்திக்கிட்டு அலையிறது என்பேன் .தாத்தா உயிர்போகிற வேகத்தில் பரணில் ஏறிக்கொண்டே இருக்கிற எல்லாக்கெட்ட வார்த்தையும் வைவார்.நான் பின்னம்பக்கம் இறங்கி ஓடிவிடுவேன்.அப்படி ஓடுகிற ஒரு நாளில் எள்ளுக் காட்டுப்பக்கம் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்.

எள்ளுக்காட்டுக்கு அருகில் ஒசந்து வளர்ந்திருந்த சோளநாத்துக்குள் இருந்து எழுந்து எனக்கு முன்னாடி ரெங்கா நாயக்கர் ஓடிக்கொண்டிருந்தார். பயந்து போய் நின்ற நான் திரும்பிப் பார்த்த போது,அவர் எழுந்து ஓடிய இடத்தில்
சோளநாத்து ஆடியது.பேய்க்கதைகள் நினைவுக்கு வர சிலீரென்று வேர்த்தது. திரும்பப்பரணுக்கு தாத்தாவைத் தேடி ஓடப்போனேன். பச்சை நாத்துக் குள்ளிருந்து வெள்ளை வெளேரென்று ஒரு உருவம் எழுந்தது.

ஆண்டாளம்மா.

வறுமையும் அறியாமையும் விகடமாகும் வெள்ளந்தி வீடுகளில்

எங்கோ போவதும் திரும்பி வந்து சீ இந்தப்பொழப்பும் ஒரு பொழப்பா என்று புலம்புவதுமாக இருக்கிற அம்மையைப் பார்க்க பாவமாக இருந்தது. ரெங்குப் பெட்டியில் இருக்கும் சில்லறைகளை எண்ணிப்பார்த்தான் பதினேழு ரூபாய் முப்பந்தைந்து காசு இருந்தது. பழய்ய நோட்டுப் புஸ்தகத்தையெல்லாம் எடுத்து அடுக்கினான். அதைப்பார்த்த அம்மை ’ஏலே ஏ ஒனக்கென்ன கிறுக்குப்பிடிச்சிருச்சா சரஸ்வதியப்போய் எடைக்குப்போடப்போற என்றாள். எம்மா இது பழசுதாம்மா,இதெதுக்குமா இன்னும்,எடத்த அடச்சுக்கிட்டு’ என்று சொன்னான்.’அதுக்காக படிக்கிற பொஸ்தகத்த வெலைக்குப் போடனுமா இருப்பா யார்ர்ட்டயாச்சும் கடன்  வாங்கியாரன்’.  சொல்லிக் கொண்டே விடுவிடுவென்று வெளியே கிளம்பினாள்.

என்சிசி யில் சேர்வதற்கு பெயர்கொடுக்கும் போதே சொன்னார்கள்.ஆளு ஒசரமா  இருக்கணும்,  முட்டிதட்டக் கூடாது,டெய்லி புதன்கிழமையும் வெள்ளிக்கிழமையும் ஆறுமணிக்கே பள்ளிக்கூட மைதானத்தில்  இருக்கணும், தாமதமானால் 15 ரவுண்டு மைத்தானத்தை சுற்றவிடுவார் வெள்ளைச்சாமி சார்,வேறு ஏதும் தப்பு பண்ணினால் மணல் மூடையை தூக்கிதலையில வச்சுருவார் என்றெல்லாம் பயமுறுத்தினார்கள்.அதற்கெல்லாம் அசரவில்லை. எட்டு கிலோமீட்டர் நடந்தே பள்ளிக்கூடம் போனவனுக்கு,லீவுநாட்களில் கூலி வேலைக்குப் போகிற வனுக்கு இந்த தண்டனைகள் எல்லாம் எறும்புகடிச்ச மாதிரி.ஆனால்  125 ரூபாய் டெப்பாசிட் கட்டணும்  என்று சொன் னதும் தான் ஆடிப்போனான்.அவ்வளவு பெரிய தொகையைக்கேட்டால் தங்கராசை அவங்கம்மா  நிப்பட்டியது போல போதும் போதும் நீ படிச்சுக் கிழிச்சது, ஓடு சீலுத்தூருக்கு கல்லொடைக்க என்று அனுப்பிவிடுவார்களோ என்கிற பயம் தொற்றிக்கொண்டது.

ஆனாலும் புதன் கிழமையும் வெள்ளிக் கிழமையும் காலையில்  மசாலக் கிழங்கு வாசம் மணக்க மணக்க தனலெச்ச்சுமி ஓட்டல் பூரிக்கிழங்கை திண்கிற என்சிசி மாணவர்களைப் பார்க்கும் போது ஏக்கமாக இருக்கும். புழுச்செத்து மிதக்கும் கோதுமைக் கஞ்சியைக் குடிக்க அரசு மாணவர்  விடு தியில் வரிசையில் நிற்கிற போதெல்லாம் தனலெச்சுமி ஓட்டலின் பூரிக்கிழங்கு கேந்தியைக் கிளப்பும். இந்தப் பிறவியில் தனலெச்சுமி ஓட்டலில் காசு கொடுத்து பூரிக்கிழங்கு வாங்கித்திண்போம் என்கிற நம்பிக்கையும் சுத்தமாக இல்லை அவனுக்கு. திங்கள் கிழமை காலையில் கொடுத்து விடுகிற ஒரு ரூபாயில் வெள்ளிக்கிழமை திரும்ப கொடைக்கான் பஸ்சில் வருவதற்கு 25 காசு எடுத்து வைத்துக்கொண்டு அந்த வாரம் முழுக்க செலவழிக்கணும். இடையிடையே பேணாவுக்கு மையும் அடைக்க வேண்டும். இவ்வளவு கையிருப்பில் வாங்கித்திங்க கட்டுபடியவது  ஏவீஸ்கூல் வாசலில்  விற்கிற  அரை நெல்லிகாயும், சவ்வு மிட்டாயும்தான்.

நெல்லிக்காயென்றதும் அவனுக்கு ரோசாப்பூவின் நினைப்பு வந்தது. சனிக்கிழமை வாங்கிப் பத்திரப்படுத்திய முழு நெல்லிக்காயை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினான்.மேலத்தெருவுக்குள் நுழையும் போது ரோசாப்பூவின் சிநேகிதி காளீஸ்வரி வந்தாள்.ரோஜா எங்கயிருக்கா என்று கேட்டான். என்ன புஸ்த்தகம் கொடுக்கவா என்று கேட்டுவிட்டு நமுட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்தாள். கவனிக்காமல் ஓடினான்.போனவேகத்தில் திரும்பி வந்தான். ஏ லூசு அவ  கோயில் பட்டிக்கு போயிருக்காளே சொல்லமிண்ண அப்படி என்ன அவசரம் என்றாள்.இதக்கொடுத்துரு என்று கொடுத்தான் அப்புறம் என்றாள். இரண்டு நெல்லிக்காயைக்கொடுத்தான். அதானே என்றாள். வீட்டைத்திறந்து போட்டுவிட்டு வந்த ஞாபகம் வந்தது.ஓட்டமெடுத்தான். ரெண்டு வட்டி சண்முகப் பெரியாவோடு  பேசிக் கொண்டிருப்பது அம்மா மாதிரித் தெரிந்தது. கையில் ஒரு புது மண்பானை வைத்திருந்தாள்.என்சிசிக்குப் பணம் கெட்டத்  துப்பில்லை, இந்நேரத்தில் புத்துப்பானைக்கு என்ன அவசரம் என்கிற கோபம் வந்தது.அம்மா வந்ததும் கேட்டேவிட்டான்.சும்மா கெட பெரிய்ய மனுசனாட்டம் என்று கண்டுக்காமல் பித்தளைப்பானையை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினாள்.

ராத்திரி முழுக்க கனவில் துப்பாக்கி ஏந்திய ராணுவ வீரர்கள் வந்தார்கள்.இவனுக்கு கொடுத்த  ராணுவத்துப்பாக் கியை வேறு யாரோ புடுங்கிக்கொண்டு ஓடுவது போலெல்லாம் வந்தது.விடிகாலையில் எழுந்து  அரக்கப் பறக்க கிளம்பிக் கொண்டிருந்தவனைக் கூப்பிட்டு கையில் பத்து ரூபாய் நோட்டாக ஒரு கத்தையை வைத்தாள் அம்மா. அப்படியே வானத்தில் பறக்கிற மாதிரி இருந்தது.ஏதும்மா என்று கேட்டான்.செல்லம்மா பெரிம்மாட்ட சீட்டு போட்ருந்தேன்ல என்று சொன்னாள். அப்போதும் கூட அந்த பித்தளைப்பானை வீட்டில் இல்லாதது அவனுக்குத் தெரியவில்லை.புதூர் ஞானப்பழம் சைக்கிளில்  தொத்திக் கொண்டு எட்டுமணிக்கே பள்ளிக்கூடம் போய்ச் சேர்ந்தான். என்சிசி ஆபீஸ் திறக்கவில்லை.மைதானத்துக்குப் போய் ரெண்டு ரவுண்டு ஓடினான்.திரும்பி வந்தான் அன்றைக்கு விளையாட்டு வாத்தியார் வெள்ளைச்சாமி லீவு என்று சொன்னார்கள். பூதம் அடைகாத்த மாதிரி அந்த 125 ரூபாயை பொத்தி பொத்தி வைத்திருந்தான்.மறுநாள் தான் கடைசி நாள்பயந்து கொண்டே இருந்தான். பணத்தைக் கட்டி காக்கிக்கலர் சீருடையும்,தொப்பியும்,பூட்சும்  வாங்கிக் கொண்டு வகுப்பறைக்கு வந்த போது ஒரு ராணுவ வீரனின் மிடுக்கோடுதான் வந்தான்.

அந்த வாரத்தில் சனியும் ஞாயிறும் பயிற்சி இருந்தது.ஊருக்குப்போக முடியவில்லை.சனிக்கிழமை காலையில் பரேடுக்கு வரும் போது பஜாரில் சாமிக்கண்ணு மாமாவைப் பார்த்தான்.வலியப்போய்  அவர் முன்னாடி நின்று மாமா என்று கூப்பிட்டான்.பதறிப்போனவரிடம் அம்மாவிடம் இந்த வாரம் லீவுக்கு வரமுடியாதுன்னு  சொல்லி ருங்க மாமா என்றான்.அடுத்த வெள்ளிக்கிழமை எப்போ வரும் என எதிர்பார்த்துக் கிடந்தான். சாயங்காலம்  எஸ் ஜி ஜே வண்டியில் ஏறும்போது எல்லோரும் இவனை உற்றுப் பார்த்தார்கள்.ஜன்னலோர இருக்கையில் இருந்த படியே ஊருக்குள் உலாவினான். அம்மாவின் அகலவிரியும் கண்கள்,வாசலில் நின்றுகொண்டு  பெருமை யடிக் கப்போகும் அவளது உற்சாகம் எல்லாம் வந்துபோனது.ரோசாப்பூவிடம் உடுப்போடு போய் நிற்கிறபோது அவளிடம் என்ன ரியாக்சன் இருக்கும் என்பதை கற்பனை செய்தான். இந்தப்பவுலுப் பயல் கட்டாயம் இதை ஓசி கேட்பான் கொடுக்கக் கூடாது. நிறுத்தம் வந்து விட்டது. அப்போதுதான் நடத்துநர் சுதாரித்துக்கொண்டு ’ஏப்பா பள்ளிக்கூடத்தான் நீயா,ஏட்டய்யாவோன்னு நெனச்சி வுட்டுட்டேன். இந்தா டிக்கெட்’ என்று கொடுத்தார்.

பஸ் கிளம்பியதும் பஸ் நிறுத்தத்தில் பாஞ்சாம்புலி ஆடிக்கொண்டிருந்த கூட்டம் பதறி எழுந்தது.  கஞ்சாப் பொட்டலத்தைப் பிரித்துக் கொண்டிருந்த  ஐயண்ணா பொன்னுச்சாமி அதை வேலிச்செடிக்குள் எறிந்துவிட்டு காட்டுக்குள் போய் வேட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியே இருப்பது போல உட்கார்ந்து கொண்டார். நெருங்கிப் போனான். சார் கல்கெடங்குல தண்ணி பெருகிருச்சு வேலையில்ல, சும்மா பொழுது போகலன்னு பாஞ்சாம்புலி என்று சொல்லிக்கொண்டே ஏ முத்தையப் பெரிய்யா மகன் மாசிலாமணி டா.என்று சொன்னதும் ஒரே  ஆச்சர் யமும் சிரிப்புமானது.அப்பிடியே போலீஸ் மாதிரியே இருக்கடா,ஏ மாப்புள இங்கரு சொங்கி ராமன் வேட்டில ஒண்ணுக்கிருந்துட்டான் என்று சொல்லி வெடிபோட்ட மாதிரி சிரிச்சான் கருத்த மணி.அத உடு அஞ்சு ரூவாய்க்கு வாங்குன கஞ்சாவத் தூக்கி எறிஞ்சிட்டு கெதிபுடுங்கா ஓட்றாண்டா பொன்னுச்சாமி. இந்நேரம்  குறுக்க கூடி ஓடிப்போய் சிவகாசி சேர்ந்திருப்பான்.அங்கன போய்த்தான் திரும்பிப் பாப்பாம்போல என்று சொல்லிவிட்டு வேலிச் செடிக்குள் கஞ்சாப் பொட்டலத்தை தேடிப்போனான்.

ஒத்தையடிப் பாதையிலெ நடந்துகொண்டிருந்தான் சரக்கு சரக்கென்கிற பூட்சுக்காலின் சத்தம் இப்போது அவனுக்கு பெருமிதத்தோடு சிரிப்பையும் கொண்டுவந்தது. ஊர் நெருங்க நெருங்க அம்மாவும் ரோசாப்பூவும் ஆயிரம் முறை வந்து போனார்கள். கொஞ்ச நேரத்தில் பின்னாடியே ஆட்கள் ஓடிவரும் சத்தம் கேட்டது. பஸ்ஸ்டாப்பில் இருந்த  மணி மச்சானும்,ஒலக்கை செல்வராசு சித்தப்பனும் தான். எய்யா அஞ்சு ரூவா கஞ்சாவ ஓசியாக்குடுத்த ஞண்ணே மகனே கொஞ்சம் நில்லுய்யா. மடத்துல மும்மரமா சீட்டுவிளாட்டு  நடக்கு. வெட்டுச் சீட்டு.மொத்தமா ஐநூறு தேறும்.வாப்பா ஒன்ன வச்சி அதப்பூராம் கைப்பத்திரமுய்யா. என்று சொன்னார்கள். ஏ வேண்டாம் மச்சான் எங்கய்யா,ஊர்ர்ப்பெருசு எல்லாம் இருப்பாக என்றான். இங்கரு நீ ஒண்ணுஞ்செய்ய வேண்டாம் இந்தா சைக்கிளப்பிடி, பைய்யக்கொண்டா, நா அத்தையிட்ட குடுத்திர்ரேன்,ரோட்டுவழிய வந்து மடத்துக்கு பத்தடி தள்ளி நில்லு. இன்னைக்கி இருக்குடி ஒங்கலுக்கு கொடமானம்’.என்று சொல்லிவிட்டு பையை வாங்கிக்கொண்டு ஊருக்குப்போனார்கள்.

கும்பிடப் போனசாமி குறுக்க வந்த மாதிரி சைக்கிள் கையில கெடச்சிருச்சி. ரோட்டுவழியே போனால்  மேலத் தெரு தாண்டித்தான் ஊருக்குள் நுழையணும். ரோட்டுமேலதான் ரோசாப்பூ வீடு. நாய்குறைத்த சத்தங்கேட்டு ரோசாப்பூ வெளியே வந்தாள்.இரண்டே நொடியில் இனங்கண்டு கொண்டாள். என்ன என்று கைச்சாடை  போட் டாள். என்சிசி ல சேந்துருக்கேன் என்று சொல்லிவிட்டு சைக்கிளை மிதித்தான். பத்தடி தூரத்தில் ஒலக்கை சித்தப்பன் நின்று கொண்டிருந்தான்.பக்கத்தில் ஒரு வாண்டு கருப்பாயி மதினி மகன் இருந்தான்.பதறிஓடுகிற மாதிரி ஓடி போலிஸ்,போலிஸ் என்று சொன்னான். மடத்தில் இருந்து யாரோ எட்டிப்பார்த்தார்கள்.அடுத்த விநாடி சட்டையைத் தோளில் போட்டபடி,அண்ட்ராயரோடு,தெக்க வடக்க சந்து பொந்துகளுக்குள் நுழைந்து ஆட்கள் ஓடினார்கள். ஓடமுடியாத அம்மாச்சிக்கிழவன் ஒரு ஓரமாய்ச்சுருண்டு படுத்துக்கொண்டான். மடத்திலிருந்து கொஞ்ச தூரத்தில் பொம்பளைகள் கூடினார்கள்.

ஒருநாளாச்சும் லாரியக்கொண்டாந்து அத்தனபேரையும் அள்ளிப்போட்டுக்கிட்டு போகமாட்டெங்க்றாங்களே. வேல வெட்டிக்குப் போகாமெ இருக்கிற சாமங்களையெல்லாம் அடகு வச்சி இவிங்க பண்ற ஆட்டந்தாங்கல.வாங்கடி இன்னைக்கு அந்த ஏட்டய்யாட்டப் போயி யார் யாருன்னு எழுதிக்கொடுத்திருவம். என்று லசுமித்தாய் சொல்லுச்சு. பாப்பாத்தியக்கா விருவிரு வென்று வீட்டுக்குப்போய் கொண்டா நாயக்கர் பிஞ்சையிலிருந்து எடுத்துவந்த  பருத்தி மாத்தை தூக்கிக்கொண்டுபோய் விறகுகளுக்கு அடியில்  ஒளித்து  வைத்து விட்டு வந்தாள். திடு திப்புனு வந்துருக் கானுகளே ? நேத்து கொண்டைய்யன் வீட்டுக்கும் அகத்தியன் வீட்டுக்கும் அடி புடி நடந்துச்சே அதுக் காருக்குமோ.இல்லக்கா போன வாரம் மொளகா நாத்தக்காணுமின்னு புதூர் நாடார் தேடி வந்தாரே  அதுக்காகத் தான் இருக்கும். நம்மூருக்காரங்களுக்கு ஊறுகாமட்ட வாங்குறதுக்கே துப்புக்கிடையாது கச்சேரிக் கெங்க  போகப் போகுதுக. சின்னப்பயலுகள் கூட்டமாக ஓடிவந்து மெல்ல மெல்ல மாசிலாமணிக்கு அருகில் கெக்கெக்கே என்று சிரித்தார்கள்.

அப்புறம் சனிஞாயிறு ரெண்டு நாளும் பவுலுப்பயதான் அந்த பூட்சையும் உடுப்பையும் போட்டுக்கொண்டு தெருத்தெருவாய் சிரிப்புக் காட்டிக்கொண்டு அலைந்தான்

டக்ளஸ் ஹச். மார்க்வெசும், மூலைவீட்டு முருகேசனும்.

ஊர் ஒதுக்கத்தில் திருட்டுத் தம்மடித்துக் கொண்டிருந்த எங்களை நோக்கி ஒரு பொடியன் வந்தான். ''ஊர் மடத்தில் கூட்டம் கூடிருக்கு ஒன்ய ஊர்த்தலைவர் வரச்சொன்னார்'' சொல்லிவிட்டு வந்த வேகத்தில் திரும்பி ஓடிவிட்டான். வீட்டுக்குத்தெரியாமல் செய்த தவறுகளின் பட்டியல் ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் வந்து அலைக்கழிக்க. எதுவும் டாலியாகவில்லை. போனவாரம் எதோ குருட்டுத் தைரியத்தில் அவள் கன்னத்தில் உரசியதை முத்தம் என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். உதறிவிட்டுக் கெட்டவார்த்தையில் திட்டிக்கொண்டு ஓடிய அவள் ஊரைக் கூட்டியிருப்பாளோ எனும் சந்தேகம் வேகமெடுத்தது. போகிற வழியில் அவளது சித்தியும் கூட முகத்தைத்திருப்பிய காட்சி இன்னும் கூடுதல் உதறலைக்கொடுத்தது. சனம் திரண்டு நிற்க நடுவில் இரண்டு பேண்ட் போட்ட படித்தவர்கள் இச்சிப்பட்டை,ராப்பட்டை போல நின்றிருந்தார்கள் அவர்களில் ஒருவர் கார்த்தி அண்ணன். அங்கே எப்போதும் இப்படித்தான். குரங்கு,கரடி,கிளிஜோசியம்,ஊர்தவறிய பிச்சைக்காரர்கள், போலிஸ்ஜீப்,கார்,கலைக்கூத்தாடி எல்லோருக்கும் ஒரே மாதிரியான கூட்டம் கூடும். ஓசிப்பொழுது போகஎப்போதும் நடக்கிற தெருச்சண்டையை விட்டால் இப்படி ஏதாவது எப்போதாவது விசேஷமாகக் கிடைக்கும். கார்த்தி அண்ணன் சாத்தூரில் இருந்து வந்து எங்கள் ஊரில் தீப்பெட்டி ஆபீஸ் நடத்தும் பட்டாதாரி. அவர் ஒரு பிரபல நடிகரின் கூடப் பிறந்தவர். அந்த நடிகரும் நானும் ஏவீஸ்கூலில் ஒன்றாகப் படித்ததால் என்மேல் கூடுதல் பிரியமாக இருப்பார். மற்றபடி ஊர்க் குமரிப்பிள்ளைகள் கிண்டலடிக்க நிறைய்ய சுவாரஸ்யங்கள் அவரிடம் உண்டு. போனிஎம், அப்பா இசை கேட்பார். ஆங்கிலப் படங்களை, நடிகர்களை சுட்டிக்காட்டித் தெரியுமா எனக்கேட்பார். சொக்கலால் பீடிக்கம்பெனி விளம்பரத்துக்கு ஓசியாய்க் காட்டப் படும் வீரத்திருமகள்,நல்லதங்காள்,படங்களை பார்க்கிற ஊர்ச்சனங்களுக்கு அவர் பேசுகிற எல்லாமே சிரிப்பாணிதான். அவரைப்போல கறுப்பான கலரில் பனியனும் அரைகால் டவுசரும் போட்டுக் கொண்டு அலைவார்.நாய்களுக்கு அப்போதெல்லாம் ஒரே குதியாட்டம் தான். அவரோடு வந்திருந்த பொழுதுபோக்கு ஒரு வெள்ளைக்காரன். ஊர்க்காரர்களுக்கு அன்று அவர்தான் குரங்கு. அவருக்கு ஊர்க்காரர்கள் குரங்கு. ஒரு வெள்ளைக்காரன், ஒரு பட்டணத்துக்காரன், ஒரு கடைக்கோடிக்கிராமம். இவர்களுக்கு நடுவில் உரையாடல்களை மொழிபெயர்க்கிற வேலை எனக்கு. நான் பேசிய ஓட்டை இங்லீசை ஊரே கொண்டாடியது. கார்த்தி அண்ணன் என்ன சொல்லி அவனைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்தாரோ தெரியவில்லை. உலக அலட்சியம் அவனது ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் செயலிலும் இருந்தது. தனக்கு எல்லாம் தெரியும் உங்களுக்கு என்ன தெரியும் என்று சொன்னான். இமயமலைப் பக்கத்தில் இருசக்கர வாகனத்தில் வரும்போது இடைமறித்த ஆறு திருடர்களை தனக்குத்தெரிந்த தற்காப்புக் கலைகளால் விரட்டியடித்ததாகச் சொன்னான். யாராவது தைரியசாலி இருந்தால் என்னோடு சண்டைக்கு வாருங்கள் என்று சவால் விட்டான். பெண்கள் பக்கம் சலசலப்பு அதிகமானது. அந்தப்பக்கமாய் தண்ணிபாச்சிவிட்டு வந்த முருகேசனைக் கூப்பிட்டு நான் செய்வதெல்லாம் உன்னால் செய்ய முடியுமா என்று சீண்டினான். சங்கோஜப்பட்ட அவர் சுதாரித்துக்கொண்டு களத்தில் இறங்கினார். முதலில் அவன் நின்ற இடத்திருந்து எவ்விக்குதித்து மார்க் பண்ணிவிட்டு முருகேசனைக் கூப்பிட்டார். முருகேசன் சாவகாசமாக அவனை விட இரண்டு மடங்கு தாண்டி விட்டு மம்பட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டார். தான் ஜீன்ஸ் கால்சராய் அணிந்திருப்பதால் அப்படியனது எனச்சாக்குச்சொல்லிக்கொண்டிருந்த போது எட்டு வயசே இருக்கிற கருப்பசாமி தடாலென்று அவனெதிரே வந்து நின்று கம்புக் கூட்டுக்குள் கைவைத்து டர் டர்ரென்று ஓசை வரச்செய்தான் கூட்டம் கிடந்து சிரித்தது.