பணம், பெண், பாசம்.

பணம் எண்ணி வாங்கும்போதே வாடிக்கையாளர் முகம் பாராமல் அவர்களைக் கண்டு பிடித்துவிட முடியும்.ஆயிரம் ஆயிரமாகச் சுருட்டித் தனித் தனியாக கொடுத்தால், எதோ அகாலச் செலவுக்காக இருந்த ஒரே ஒரு நகையை அடகு வைத்து பின் சிறுகச் சிறுகச் சேமித்து நகை மீட்டும் கிராமத்துக்காரர்  எனத் தெரிந்து கொள்ளலாம். அதே நேரம் இங்கே ஏடிஎம் இல்லையா,என்ன இவ்வளவு லேட்டாகுது என்று நூறு ரூபாய் பணம் கட்டிவிட்டு ஆயிரம் கேள்வி கேட்பவர் கட்டாயம் ஒரு படித்தவராகத்தான் இருப்பார்.

நூறு வாடிக்கையாளர்கள் வந்தால் எழுபது பேருக்குமேல் படிக்காத கிராமத்து மனிதர்கள் வரும்வங்கி எங்கள் வங்கி. அவர்களோடு சதாகலமும் சண்டை போட்டுக்கொண்டும் ஏச்சு வாங்கிக்கொண்டும் பார்க்கிற நாட்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு ஏக்கர் நிலத்தை உழுதுபோட்ட கலைப்பும் திருப்தியும் ஒருசேரக்கிடைக்கும்.எல்லோரிடமும் மறக்காமல் ஒன்றைச்சொல்லுவது வழக்கம் உங்க பிள்ளைகளையாவது படிக்கவையுங்கள்.அவர்கள் பல வருடங்கள் கழித்து எங்காவது பர்த்தால் எழுந்து இடம் கொடுப்பாதும் பையன் எஞ்சினீரிங் காலேஜ் படிக்கான் என்று சொல்லுவதும் சங்கோஜமும் சந்தோசமும் கொடுக்கிற நிமிஷங்கள்.சாத்தூர் கேஷியர் வல்லையா என்று நான் இல்லாத நேரங்களில் கேட்கும் கிராமத்து வாடிக்கையாளர்கள்தான் இந்த வங்கியில் இதுவரை சேர்த்து வைத்த சேமிப்புக்கணக்கு.

பெரும்பாலும் நகைகள் அடகு வைப்பதுவும்,அதை மீட்பதுவுமே பிரதானத் தொழிலாகவும்,மகளிர் சுய உதவிக்குழுக்கள் இரண்டாமிடத்திலும் இருக்கிறதால் அன்புக்கும் அந்நியோன்யத்துக்கும் குறையிருக்காது. பிடிக்காதவர்களை மூஞ்சுக்கு நேரே பார்த்து சண்டை போடுவதும் பிடித்தவர்கள்மேல் திகட்டத்திகட்ட வாஞ்சை கொள்வதுமான மானாவரி மனிதர்கள்.

தகப்பானார் படிப்புக்கு நகையை அடகு வைத்துவிட்டு இறந்துபோக அதை மீட்க ஒரு தாயும் மூன்று பெண்மக்களும் தாலுகா ஆபீஸ்,வக்கீல்,வங்கி என அலையாய் அலைந்தார்கள். இப்படியான தருணங்கள் இந்த ஏற்பாடுகள் மேலே அநியாயக் கோபம் வரவைக்கும்.ஆனால் ஆறுதல் சொல்லுவதைத் தவிர வேறு ஏதும் செய்ய முடியாது.ஆறுமாதம் அலைந்த பிறகு ஒருநாள். அந்த நகை முறைப்படி தாயாருக்கு கொடுக்கப்பட்டது. அதற்கு  ஏனைய வாரிசுகள் ஒப்புதல் கையெழுத்துப் போடவேண்டும். மூன்று மகள்களும் வந்திருந்தார்கள். யாருக்கும் மணமாகவில்லை போலத்தெரிந்தது.அவர்கள் வந்துபோகிற ஒவ்வொரு தருணமும் அந்தக் கிளையில் ஒரு அசாதாரண இருள் கவ்விக்கொள்ளும்.

ஒவ்வொருவருத்தராகக் கையெழுத்துப் போடும்போது குமுறிகுமுறி அழுதார்கள்.கடைசிப்பெண் 'எம்மா எதுக்கும்மா இது பாக்கும்போதெல்லாம் அப்பா நெனப்பு வருமே வேண்டாம்மா வித்துரு' என்று சொன்ன போது வங்கி ஸ்தம்பித்து விட்டது.ஆனால் அந்தத்தாய் இன்னும், இன்னும் அடர்த்தியான இறுக்கத்தை  உள் வாங்கிக் கொண்டு,அந்த நகைகளை வாங்கிக்கொண்டு உறுதியாக மூன்று பேரோடு வெளியேறினார்கள்.

ஒரு வருடம் கழித்து இதே போல இன்னொரு தந்தை. இரண்டு மகன்களையும், மூன்று மகள்களையும் நிறையச் சொத்துக்களையும் சேமிப்புக் கணக்கையும் விட்டுச்சென்றிருந்தார். அவர்களுக்கான சேமிப்புத்தொகையும் பணமும் ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாள் பட்டுவாடா ஆகியது.அவர்கள் வந்து போன எல்லா நாளும் ஒரே சிரிப்பு,ஸ்நாக்ஸ்.

இது எனக்கு, அது உனக்கு, என்னும் பங்கு பாவனையில் தான் குறியாய் இருந்தார்கள். ஒருவருக் கொருவர்  மிகச் சிநேகமாக பேசிக் கொண்டார்கள். ஒருவரில்லாத போது மற்றொருவர் வந்து விபரம் கேட்டு விட்டு சொல்ல வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிட்டுப் போனார்கள். வாங்கிய பணம் நகை எல்லாம் வங்கி வாசலிலேயே பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது. ஒவ்வொருத்தராய் காரிலும்,இருசக்கர வாகனத்திலும் பறந்தார்கள்.கடைசியில் அந்தத் தாய் மலங்க மலங்க முழித்துக்கொண்டு புளியமர நிழலில் நின்றார்கள். அடுத்த பஸ் எப்பவரும் என்று கேட்டபடி.