மின்சாரமே நீ, போ.. போ.

மின்சாரம் தடைப்பட்டதும் நான் அரசாங்கத்தையோ,மின்வாரியத்தையோ திட்டவில்லை. குதியாட்டம் போட்டுக்கொண்டு எனக்கு முன்னே எனது மனது ஓடிப்போய் படியில் உட்கார்ந்து கொள்கிறது.குளுகுளுவென மழலையைப்போல அல்லது பெண்ணின் அடிவயிற்றைப்போல காற்று உடல் முழுக்கப்படர்கிறது.எங்கம்மா இதை தென்றல் காத்தென்று சொல்லுவாள். நிற்கப்போகிற சுதியில் சுழலுகிற மின்விசிறி வெளியே எட்டிப் பார்த்து முகம் சுழிக்கிறது. சுற்றுச்சுவர் மறைசலில் நீர்கழிக்க எத்தனித்த பெரியவர் முதல் அழைப்பை ஒத்திப் போடுகிறார். கடந்துபோகும் இளம்பெண்களின் முகங்களை இருள் பார்த்துக்கொள்ள  சிரிப்பொலியை செவிப்பறைகள்  திருடு கின்றன. அவர்கள் அணிந்திருக்கும் சுடிதார் ஒரு கனம் தாவணியாய் உருமாற நினைவு மினுக்கிட்டு மறைகிறது.

மூன்றாவது வாசலில் உட்கார்ந்திருக்கும்  பெரியவரும் மனைவியும் வீட்டை விட்டு ஓடிப்போன மகன்களின் வெற்றிடத்தை சண்டையிட்டுச் சரிசெய்கிறார்கள்.போதையில் வந்திறங்கும் வருவாய் அலுவலர் கூடுதல் கவனத்துடன் நடப்பதாகப் பாவனை செய்து தடுமாறுகிறார்.தடதடத்துக் கடக்கும் இருசக்கர வாகனத்து ஒளிக்க கற்றை கண்களையும் சூழலையும் கூசச் செய்கிறது. கூடடைந்த பறவைகளின் சீழ்கை ஒலியில்லாத  சலனம் அருகிருக்கும் கூந்தல் ஷாம்புக்கு கூடுதல் மணம்சேர்க்கிறது. இப்போதுதான் குப்பையில்லாத தொலைக்காட்சி ஒழுக்கமாக கூடத்தில் தூங்குகிறது.

அருகருகே அமைந்த வீடுகளின் வாசற் பெண்கள் கைப்பேசியில்லாத நிஜ உரையாடலுக்குத் திரும்புகிறார்கள் .வாகன  வெளிச்சத்துக்கு எதிர்த்தொளிரும் செம்மறியாட்டுக் கூட்டத்தின் கண்கள் பார்க்கிற பாக்கியம் கிராமமறியா மகனுக்கு காண்பிக்கிறேன்.உடன் நடந்து வரும் ஒற்றை மாட்டின் மணிச்சத்தமும் மேய்ப்பரின் விலங்கு மொழியும் திரும்பக் கிடைக்காத் திரவியங்கள். யார் வீட்டிலோ திமிறும் குக்கரின் வெப்பக் காற்றுக் கூட நடுச்சாமத்தில் அழைக்கும் சங்கேதக் குரலாக மாறும் யௌவன இருள்.இயல்பின் ரம்மிய இசைகளைக் குலைத்தபடி இதோ திடு திடு வென அலறுகிறது வீடுகள்,மஞ்சளும் வெள்ளையுமாய் இருளைக் களங்கப்படுத்தியபடி  அதோ அந்தக் கேடுகெட்ட மின்சாரம் வந்துவிட்டது.