பின்நகர்தல்

எதையும் அந்தரத்தில் இருந்து பார்க்கிற கொடுப்பினை இல்லை.
குழந்தைகளைக் கண்டால் தன்னைச் சுருக்கிக்கொண்டு,
அவர்கள் மொழி பழகி அவர்களின் கவன் கல்லை யாசகம் கேட்கிற சிறுவனாகவே மாறிப்போகிற சமியாடி சன்னாசிக் கிழவனைப்போல ஆகத்தான் பிடிக்கிறது.
பிராயத்து நினைவுகள் மட்டுமே மேடாகி உயர்ந்து நிற்கிறபோது இயற்கையை மறுதலித்து பின் நகர்தல் வந்து சேர்கிறது.
எடுத்துவை சோத்தை எதுத்துப்பேசாதே என்கிற வார்த்தைகள் உருவாகும்போது நடுநிசிநினைவுகள் வந்து சடேரெனப்பொடதியில்
அடிக்கிறது.
எவ்வளவு கொடுத்தால் பொய்ச்சான்றிதழ் பெறலாம் என்றுகேட்டதும் கருவிழிக்குள் ஊடுறுவுகிற இளையமகனின் பார்வையில்
தவிடு பொடியாகிறது மேடைவார்த்தைகள்.அப்போது முன்வைத்த காலை பின்வைக்கிற பேடியாகிப் பெருமிதம் கொல்கிறேன்.