உலகமாதா எண் 2.

கல்லூரியில் எனக்கு ஒரு வருடம் முந்தி அறிவியல் இளங்கலை படித்துக்கொண்டிருந்தான்.ஒல்லியான ஒசரமானஉருவம்.கொஞ்சம் இலக்கிய ஆர்வம்,வெகு தீவிரமான பேச்சாளி.வழக்காடு மன்றங்களில் தனக்கு பிடித்த தலைப்பை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு அப்படியே அரசியல்வாதி மாதிரி உச்சஸ்தாயியில் பேசுவான்.அப்போதெல்லாம் கிலோக்கணக்கில் அவனுக்கு லந்து கொடுப்பேன்.அப்போது எனது நண்பன் முருகையா ஒரு புரட்சிகரப் பேச்சாளன் அவனோடு எல்லா இடங்களுக்கும் போவேன்.நான் நல்லாப் பாடுவேன் என்று அறிமுகம் செய்து பாட்டுப் போட்டியில் பேரும் கொடுத்து தள்ளிவிட்டு விடுவான்.மேடையில் எனக்கு முன்னாடிப் பாடியவர்கள் கொஞ்சம் முறைப்படி சங்கீதம் கற்றவகளாக வந்து ஒரு போடு போட்டு விட்டுப்  போனப் பிறகு, எனது சிவாஜி பாடல்கள் கரகரத்துவிடும்.

வேலை கிடைத்து ஒரு பகல் முழுக்க பயணம் செய்து கிளைக்குள் நுழையும் போது பெரிய அதிர்ச்சி காந்த்திருந்தது. அங்கே அவன் உட்கார்ந்திருந்தான். இரண்டு நாட்கள் என்னோடு தங்கி ரூம் பார்த்து விட்டு விட்டுப் போக வேண்டு மென்று வந்திருந்தார் எனது சித்தப்பா. ஆனால் அவன் இருக்கும் நிம்மதியில் சாயங்காலமே கிளம்பிவிட்டார்.அந்த வாலிபக் காலத்தில் பீறிட்டுக் கிளம்பிய உற்சாகம்,பெண்களைப் பார்க்கிறபோது ஏற்படுகிற குறு குறுப்பு,அந்யாயத்தைக் கண்டு வெடிக்கிற கோபம் இவற்றில் என்னோடு கூடவந்த தோழன் அவன். ஒருவருக்கொருவர் தோற்றுப்போன காதலைச் சொல்லி இறுக்கமானோம். பின்னர் குடும்பப் பின்னணியைச் சொல்லி இன்னும் நெருக்கமானோம்.அவன் குடும்பக் கதை சொல்லும்போது எனது வறுமை ரொம்பச் சிறியதாகத் தெரிந்தது.ஒரே ஒரு மாணாவரிக்காடு, மூன்று குழந்தைகள்,புகைப்படத்தில் கணவன் இவற்றோடு தன்னந்தனியே வாழ்வை எதிர்கொண்ட தாயின் பிம்பம் அரிச்சலாக இருந்தது.மாற்றலாகி ஊருக்கு வந்த சிலமாதங்களில் அவன் வீட்டுக்குப்போனேன். நானே வரைந்து கொண்ட தாயின் சித்திரம்  நேரில் பார்க்கும்போது கலைந்து நடக்கும் அமைதிக்கடல் மாதிரி இருந்தார்.

அப்புறம், எப்போது வீட்டுக்குப் போனாலும் அடுப்படியில், துவைகல்லில், முற்றத்தில் காயப்போட்ட கோதுமை இப்படித் தான் வெளிப்படுவார்கள். பர்த்ததும் சோபையாய் ஒரு சிரிப்புச் சிரித்துவிட்டு 'றாய்ய,டீ தாஹு' என்று சொல்லுவார்கள். உடலும், மனசும்,உடையும் வெண்மையான அந்தத்தாய். அவனுக்கு தெலுங்கு தெரியாது என்று சொன்னப்பிறகு அதைப் பொருட் படுத்தாமல் தமிழுக்கு மாறிவிடுவார்கள்.தேநீர் தானே வரப்போகிறது என்று பேசாமல்லிருந்தால்,கேட்காமலே சாப்பாடு போட்டு வைத்துவிடும் தாயுள்ளம் அவர்களுக்கு.ஒரு மாத இடைவெளியில் மீண்டும் வீட்டுக்குப் போகும்போது மறக்காமல் 'றாய்யா,கூச்சுண்டு' என்று சொல்லுவார்கள்.நான் சில நேரம் வலுக்கட்டாயமாகத் தமிழில் பேசுவேன்.ஆனால் பல நேரங்களில் எனக்குத் தெரிந்த தெலுங்கில் பதில்பேசிவிடுவேன்.

தன் மகனோடு நெருக்கமாகப் பழகுகிறவர்கள் தன் சுயஜாதிக்காரர்களாக மட்டுமே இருக்க முடியும் என்கிற நம்பிக்கை.அது ஒரு மாணாவாரிக் குடும்பத்தின் சொச்சம் என்கிற விமர்சனம் எனக்குள் இருந்தது.கொஞ்சம் நிதானமாக யோசித்தால் அது இந்த சமூக அழுக்கின் மிச்சம் என்பதை உணரலாம்.வீடு குழந்தைகள் வறுமை.காடு,பாடு,பற்றாக்குறை இதற்குள்ளிருந்தே மீளமுடியாத பெண்ணை வீட்டுக்குள்ளிருந்து கூட கைதுக்கிவிட முன் முயற்சி எடுக்காத சொந்த ஆதிக்கம்.அதைக் கலாச்சாரத்தின் பெயரால் சகித்துப்போகிற பெண்கள் பெரும்பாண்மை வகிக்கும் சமூகம்.ஒவ்வொரு ஊரிலும் கூட்டமாக  ஒரு ஜாதியை ஒதுக்கி வைத்திருப்பது மேக்ரோ ஆதிக்கம்.அது போல ஒவ்வொரு வீட்டு அடுப்படியிலும் ஒதுக்கி வைத்திருப்பது மைக்ரோ ஏற்பாடு. இந்த ரெண்டையும் எதிர்த்து குரல் எழுப்பியவர்களை ரொம்பச் சுளுவாக நாத்திகர்கள் என்று ஒதுக்கிவிவைத்து விட்டது எவ்வளவு பெரிய கொடுமை.

இதைப்புரிந்து கொள்ளும்போது அந்த வெள்ளை உள்ளம் கொண்ட தாய் என் மதிப்பில் வெகுவக உயர்ந்தார்.நான் அவரோடு  தெலுங்கு மட்டுமே பேசுவது என்கிற முடிவெடுத்தேன். எனது வக்கபுலேரியில் மேலும் அதிக தெலுங்கு வார்த்தைகளைச் சேர்த்துக்கொண்டேன்.அடுத்த முறை போகும்போது அவர்கள் இல்லை.கடைக்குப்போயிருந்தார்கள். வந்ததும்  'எப்பய்யா வந்தே, அண்ணன் ஊருக்கு போயிருக்கான்,வீட்டுக்காரியையும் பேரனையும் கூட்டிட்டு வரலாமில்லய்யா' என்றார்கள். ஏதேதோ இற்று இடிந்து விழும் சத்தம் கேட்டது.நான் குனிந்திருந்தேன்.நீட்டிய கையில் வரக்காப்பி இருந்தது. ஆனால் பால் வாடை அதிகமாக அடித்தது.