ஆகாசத்துப் பறவைகளுக்கும் கூடுகளுண்டு.

மழைக்காலப் பேருந்துப் பயணத்தின்
மணித்துளிகளைப்போல கதகதப்பும் குளிரும்.
மேற்கூரையினின்றும் பிதுங்கி விழுந்த
மழைத்துளியின் ஒரு சொட்டுப்போல
சிலிர்ப்பும் அசூயையுமானது வாழ்வு.

பயந்தோடித்திரும்பிவரும்வேப்பமரக் கரிச்சானின்
கத்தலும் கூடலும் காணக்கேட்க இதமளிக்கும்
சட்டைமேல் விழுந்த எச்சத்தை புறந்தள்ளி.
பகல் முழுக்க இறைந்த வயிற்றின் முன்னிரவு
பருக்கைகள் போல நீள்கிறது வாஞ்சையின் கை.

தகர இரைச்சலிலும் வந்து விழுகிற இசைபோல
நகரப் புழுதிக்குள்ளிருந்தும் நாசி நுழைகிற பூவாசம்போல
அவரவர்க்கான ஆசுவசமும் அலாதி இடம் சேர்கிறது
வாழ்ந்துகெட்ட ஆல்பர்ட்டும் வளர்ப்புப் பிராணியும் போல.